Foto impressie 3

Gezicht op La Gateada, gemeente Villa Sandino

 

De Nica-way, beetje lappen, beetje plakken


He Jan, hoe ziet het er uit de verte uit

Foto impressie 2

Landschap bij Muhan, gemeente Villa Sandino


Paardenvervoer over de Rio Escondido bij Rama

Langs de Nica.7 op weg naar Rama (El Rama)

Marktkramen in Granada

Foto impressie 1

Uitzicht vanuit Juiagalpa


Begraafplaats van Juigalpa


Oude markt van Masaya


Productie van stenen in een ' fabriekje' in Esteli

Going To My Home Town

De dag van vertrek is voor mij gekomen. Mijn 2 compagnieros zullen mij vergezellen naar de luchthaven. Alex samen met zijn vrouw Marja van Deurzen, steun en toeverlaat in Managua heeft zijn 4x4 Toyota aangeboden om ons door de stad heen te loodsen en af te zetten op de Internationale Luchthaven. Ruim op tijd komen we aan, ik zie het al ik ben niet de enige die weg gaat. Bij het inchecken wordt me verteld dat ik op 2 uur vertraging moet rekenen. Ik neem maar afscheid van mijn twee reisgenoten Carl Dekker (driekwart Nicaraguaan) en Steven Teunissen (beginnend Nicaraguaan). Het wachten kan beginnen.
Het vertrek nadert, het douane protocol begint, plekje zoeken in het vliegtuig en hup de lucht in.
De vlucht verloopt goed, ik heb een ruime plaats weten te bemachtigen, aan het raam bij een nooduitgang, ach je weet immer maar nooit. Ik kan nog een blik werpen op de vulkaan van Masaya, het gevarieerde, grotendeels dorre/droge landschap glijd onder mij vandaan. Nicaragua, Honduras, de Caraibische zee en Cuba glijden, als kijkend in de bosatlas, onder mij door op weg naar Maimi.
Door de vertraging op Managua blijft er niet veel tijd over in Miami en dan die puntuele Amerikaanse immigratiedienst. Fotootje nemen, handafdrukje geven, paspoortje controleren, even wachten hier, even blijven staan daar, ja en dan is je vliegtuig van 20.00 uur USA time, echt al weg hoor Jan.
 

Er blijft niets anders op dan te overnachten in Maimi. De luchtvaartmaatschappij regelt een hotel, The Comfort Inn, reikt etensbonnen uit. Na wat heen en weer vragen moet ik bij de uitgang van het vliegveldterminal wachten op de bus van het hotel die af en aan rijdt. Pffff, echt wel even spannend hoe gaat dit aflopen. Gelukkig ze laten me niet in de steek, inchecken, kamer opzoeken, even eten, contact zoeken met thuis en slapen. Het enige wat ik de volgende dag hoef te doen is wachten tot 's avonds op het volgende vliegtig van American Airlines dat mij dit keer wel over de plas wil zetten. Wachten duurt altijd lang.
De vlucht naar London verloopt zonder problemen. Het laatste rukje naar Schiphol dito. He, he heerlijk het regent licht en dat na 4,5 week boven de 30 graden. Helaas is zal vanuit Amsterdam zelf de weg naar huis moeten vinden. De familie viert de verjaardag al van mijn zoon Bas die deze dag zijn 14 verjaardag viert. In Deventer staan Marjan en Judith al te wachten samen met mijn broers Siem en Kees die natuurlijk hun geliefde broer ook weer heel thuis willen zien.

Het einde van een leerzame, ingrijpende, warme en enerverende ontdekkingstocht zo vol van eenvoud is hiermede voor mij ten einde gekomen.
Na eerdere vergelijkbare reizen naar Bolivia en de Oekraine zal de tijd leren wat er nu na verloop van tijd zich weer zal aandienen. Eerst maar weer even bijkomen.

Nog een nachtje slapen

Gisteravond konden we terug kijken op een inspannende dag maar we konden het toch niet laten om ´s avond de zon in het water van Laguno de Masaya te zien schijnen met een immer uit haar binnenste rokende moeder-aarde
Vandaag zijn we vanuit Masaya verder gereisd naar Managua, waar de in de loop van de ochtend zijn aangekomen. In ons basiskamp troffen we Carl die direct naar Managua was gegaan toen Steven en ik besloten Masaya te gaan bezoeken. Onderweg hebben we afscheid genomen van de vulkaan die we nog geruime tijd in het vizier hebben gehad.

Nog een nachtje slapen, morgen staat in het teken van mijn terugreis. Alhoewel mijn 2 compagnieros hier nog 2 weken kunnen blijven moet ik het veld ruimen. Jullie kennen dit, wel de plicht roept mij terug.
Opstaan, even bellen met thuis en uitgezwaaid zal worden door Carl en Stevan.


Adios mi amigosIn Managua hebben we met Carl onze belevenissen doorgenomen en hebben in de loop van de dag het Nationaal Arboretum (bomen verzameling) bezocht. Het stelt al met al niet erg veel voor waarna we zijn doorgelopen naar het Nationaal museum. Het is een mooi groot wit geplijsterd gebouw. Het geeft een klein zicht op het historische Nicaragua.

Masaya Vulcan Parque

Het hotel, Hotel Central, wat we voor twee nachten hebben betrokken in Masaya kan eigenlijk niet minder basic. Alles werk, het is schoon, twee bedden, douche met regenkop, halve meter loopruimte, goede ventilator, kleuren televisie en een zeiltje als deur voor de nodige privacy op het kleine kamertje en dat alles op een ruimte van 3,5 bij 2,5 meter. Dun spaanplaatje tussen de buren en ons en eten altijd buiten de deur. Maar ja wat willen we ook voor 3,5 euro per nacht.

Deze dag staan in het teken van een bezoek aan het Masaya Vulcan Parque. De bus is het snelste en het goedkoopste om er naar toe te rijden, 19 eurocent en ze zetten je af voor de poort. Maar ja dan begint het pas, de beklimming, welliswaar met een tussen stop na 1 km in het bezoekerscentrum maar de bovenbeenspieren weten weer waar ze voor zijn. Plotseling na een klim van 5 kilometer doemt de rokende krater op. Een werkende vulkaan, op de rand staan er erin kijken is toch heel wat anders dan de molens van Kinderdijk. Er wordt aan geraden om niet langer dan zo´n 20 minuten in de dircte nabijheid ervan te blijven in verband met de giftige veelal fosfor vrijkomende dampen in te ademen.

begroeiing op laatste eruptie ca. 17.80

Terug naar beneden gaat veel beter en lopende zie je ook nog eens wat. De middag nog even wat leuteren en lanterfanten in de stad en de dag zit er alweer op.

Morgen terug naar het basiskamp, Hotel Santos in Managua, we kijker er steeds meer naar uit.

groeten uit een warm Nicaragua.

De laatste loodjes

Afgelopen weekend gebruikt om naar Rama (El Rama) te gaan. Het ligt aan het einde van de snelweg Nic.7. Werkelijk alles houd er op. Allereerst en belangrijkste de snelweg. Vanuit El Rama kan je verder richting de Caraibische zee, de stad Bluefield, per boot. Het kent een heuse haven waar een boot van zeker ca.8 meter kan aanmeren om lading in te nemen naar Bluefield, een vaartijd van ca. 8 uur. Met een zware speedboot, incl. zwemvest kan het ook in 1,5 uur, die kans laten wij graag voorbij gaan.


Havenhoofd van El Rama




Ze gebruiken de boot daar wel optimaal cq. met volle bepakking, hij gaat bijna onder, hij ligt vast in het zand maar uitvaren zal hij. Of hij werkelijk is aangekomen verteld het verhaal niet. Naast de haven kent het natuurlijk ook alle geneugten die een haven kent, het is een stadje voor eenmaal. We hebben ook een boot geregeld en een vaartocht van ruim anderhalfuur op de Rio San Juan gevaren. Hij is van de kant, hij drijft richting Bluefiled, nooit hebben we meer iet van hem gehoord.

De volgende dag weer terug naar La Gateada een busreis van 2 uur uit het vlakke oostelijke deel van Nicaragua naar de heuvels/bergen van de provincie Chontales. De laatste week komt voormij inzicht.