Even wat fotootje`s



Ons slaaphuis, het vrouwenhuis in La Gateada



















Even een uitzichtje pikken



Even het varkentje uitlaten





Petroglieven, restanten uit een ver verleden

Heerlijk, eindelijk aan de slag

Het heeft even geduurd maar hier ben ik dan weer even.

Vandaag heb ik de hoge status van de burgemeesters-stoel behaald. Het is wel de stoel van hem of haar in Villa Sandino maar toch het voelt goed om vandaan mijn weblog bij te houden. Even een terugblik .



Eerste verkenningen

 Wij beginnen met het herstellen van de afscheiding aan de rand van het `verre veld`. Er is gekozen voor een constructie van betonnen elementen op een gemetselde muur. Gereedschap heeft zijn houdbaarheidsdatum allang overschreden, Scheppen van bedenkelijke kwaliteit, spijkers worden meerdere keren gebruikt, het schietlood en flessen waterpas worden hier nog in ere gehouden. Voor ons Nederlanders zal een dergelijke aanpak en bouwwijze niet door de keuring heen weten te komen maar ja hier in Nicaragua is de bouwkunst nog een echte kunst.



De bouwploeg bestaat uit een 4 tal kerels uit het dorp die in hun vele vrije tijd (werkloos) en hun krachten geven om dit werk te verrichten. Zonder enig voorbehoud doen ze vreselijk hun best met de beperkte middelen en mogelijkheden die ze hebben. Wij, Carl, Steven en ik vullen het team aan. Omder de omstandigheden vervullen wij slechts een ondersteunende rol. Verspreid over een groot deel van het complex liggen de ingredienten om aan de klus te beginnen.

Helaas voor de bouwploeg niet erg geordend en ook niet echt binnen handbereik.Waterdragen uit een beekje, cementsjouwen vanaf de laatste woning in het dorp waar het opgeslagen ligt, grindscheppen, specie mengen en met emmers naar de plek brengen Al met al een eerlijk maar erg warm karweitje waarbij wij ons en onze zweetdruppeltjes niet sparen.Hoever de renovatiemogelijkheden uiteindelijk reiken is ons niet bekend. Het speelveld moet nog worden opgehoogd, geёgaliseerd en ingezaaid, de loopstroken en de pit moet nog worden aangelegd. In het tempo waarin hier gewerkt `moet` worden kan het uiteindelijke resultaat nog wel even op zich wachten en zullen wij dat zeker niet meemaken.

Het complex zal voor de jeugd van Villa Sandino, het dorp en wijde omgeving zeker een grote verbetering in haar activiteiten en mogelijkheden voor de jeugd betekenen. Maar toch, er valt hier ook nog zoveel anders te doen.

Saludos, Jan de HoopWoensdag 16 februari.Zoals gebruikelijk start ook deze dag, onze eerste echte werkdag na een rustdag en een overlegdag, om 6.00 uur. Anderen blijken dit nog niet vroeg genoeg te vinden. Het dorp ligt aan weerszijden van de grote, 2 baans, weg naar Rama. Regelmatig worden we in de nacht herinnert aan deze ligging door luiddruchtig claxonerende zware vrachtauto`s en bussen.

Baseball (honkbal) is de meestpopulaire sport van het land, gevolgd door voetbal en boxen. In La Gateada, een van de comarca`s (dorp) van Villa Sandino, ligt een honkbalveld op een afgevlakt deel boven het dorp. Een speelveld dat allang door zijn levensduur heen is. Tribune, afrasteringen, veldbelijning werkelijk alles laat een accomodatie zien die in staat van verval terecht is gekomen. Het speelveld heeft zijn beste dagen allang achter zich gelaten. Van een bespeelbaar veld is allang geen spraken meer.. Het wordt momenteel door de jeugd gebruikt om een partijtje voetbal op te spelen. Er zijn vanuit de gemeente Zutphen gelden beschikbaar gekomen om deze accomodatie op te knappen.

Villa Sandino, Muhan en La Gateada

Een hele week alweer voorbij. Je weet wel waar je bent hier. Geen internationaal telefoon, geen internet. Vanmorgen zijn we al vroeg op pad gegaan naar Juigalpa, de hoofdstad van de provincie Chontales. Even geld wisselen, naar de familie bellen en weblog bijwerken. Daarvoor moet je wel 2 uur in de bus zitten en uit de bergen afzakken richting Managua.
Even een samenvatting vcan een hele week.
Aangekomen uit Managua in Muhan, gegeten bij de familie van Luis de conttactpersoon terplaatsen.

Na het eten op een open vrachtwagen naar het dorp La Gateada waar we onder gebracht zijn in het vrouwenhuis. Op de bovenverzdiepen hebben we een eenvoudige slaapplaats gekregen voor de komende 2 weken.
Maandag was een uitrustdag, dinsdag en woensdag hebben we onze zweetdruppels op het restauratieproject, het plaatselijke honkbalveld, achtergelaten. Een accomodatie die allang door zijn houdbaarheidsdatum heen is. Er zijn gelden uit Zutphen ter beschikking gekomen om het terrein te herstellen. Afrasteringen, speelveld, allesverkeerdin een zekere staat van verval. Wij worden ingezet om samen met een 4-tal plaatselijke hede afscheiding van ´het verre veld´ te herstellen. Er is gekozen voor een betonnen afscheing op een door grote stene gemetselde rand. Werelijk alles wordt met de hand gedaan. Sjouwen, mengen sjouwen storten en zweten.

Donderdag hebben we een aantal basisscholen in het buiten gebied bezocht. Schooltjes van 2 lokaaltje ergens waara nauwelijks meer iets is. Klasjes van 12 kinderen verdeeld over 4 schooljaren.

Vrijdag hebben we een tocht door de ´wildernis' gelopen op weg naar peroglyphen. Overblijfselen uit een ver verleden (500-1500 jr. n.Chr.) Er is nog niet zoveel bekent van deze in rotsen gekerfde afbeeldingen. Een in deze omgeving wonend oud baasje heeft in de omgeving whet e.e.a. laten zien. De tocht was langer en zwaarder dan we hadden gedacht. Terug via een bergriviertje terug geklouterd.

Komende week een aantal dagen werken, zorgen dat de nieuwsbrief vanuit het gemeentehuis verstuurd wordt en nog een aantal schooltjes in het buiten gebied bezoeken.
Volgend weekend wordt e.e.a hier vervolgd.

tot dan, groetjes

Terug naar Managua

Afgelopen week stond in het teken van Spaanse les. Nou in kan je vertellen dat het een hele opgave is om van mensen in een onbekende taal een taal te leren die je niet kent. Nou ben ik al geen gammatikaal taalwonder maar toch. Gelukkig ben ik van deze spaanse furie verlost. Het niveau wat ik bereikt heb ligt zeker niet hoger dan twee op een schaal van honderd. Misschien dat Nederlandse aanvulling een wereld doet open gaan die spaans heet.

Belevenissen en ervaringen heb ik deze week genoeg opgedaan. Zien hoe mensen met alle mogelijke middelen het leven net vol kunnen houden. Het drukt je temeer op de weelde die Nederland heet.

Vanmorgen heb ik van Juan en Maria, mijn tijdelijke ouders, afscheid genomen en ze bedankt voor de zorg die ze aan me besteed hebben. We zijn in de loop van de middag teruggekeerd in het warme Managua. Waar we in ons eerdere hotel zijn teruggekeerd voor een nacht. Morgen reizen we door naar ons eigenlijke doel de gemeente Villa Sandino een busreis van ongeveer 3,5 uur naar een vochtiger deel van Nicaragua. Heel benieuwd welke wereld daar weeropen gaat.
Ik zal een ieder op de hoogte proberen te houden. De middelen zijn er naar ik heb gehoord beperkt dus hoe en wanneer we zullen het zien.
Foto´s moet ik maar even niet doel de traagheid van het leven hier heeft ook de harde schijf van deze computer bereikt.

Groeten uit een nu afkoelend Managua, namens Jan, Steven en Carl.

Trip naar Miraflor

Eergisteren, maandag hebben, we net zoals elke ochtend een excursie op het programma staan. We hebben een ambachtelijke steenbakkerij bezocht. (zie foto vorige bericht)

Vandaag dinsdag hebben we als excursie naar het natuurgebied Miraflor, op het programma. Veelal treedt Juan, mijn gastvader, op met zijn auto om ons te vervoeren. Zo ook naar Miraflor. Met zijn terreinauto verlaten we al gauw Esteli en de verharde wegen. Door een droog maar mooi en afwisselend landschap rijden we naar een dorpje op zo´n 18oo meter hoogte. Landbouwgronden (tabak), verwilderde gronden (koeien) in een almaar stijgend landschap. Na een flinke rit komen we in een steeds vochtiger worden gebied. Varens en bromelia´s verfraaien de bomen. Uiteindelijk komen we in een ´dorpje´slecht een paar huizen groot, een schooltje en verder meer dan basic. De ontwikkeling moet hier nog uitgevonden worden. Er is een zonnecollector als Duits-project 6 jaar geleden geplaats. Hiermee worden batterijen opgeladen waar de school enige gedateerde computers aan de praat houdt. Een tweede gebouwtje herbergt een kleuterschooltje-tje waarin leraressen kinderen uit de wijde omgeving de beginselen proberen bij te brengen. Zoek je een plaats om echt tot rust te komen kan je hier bij een plaaselijke uitbater voor weinig een goede kamer huren met 3 maaltijden en koud stromend water.

Vanmorgen even vrij van school, vandaar de ruimte om dit aan de wereld te laten weten.

Zaterdag om 11.20 plaatselijke tijd reizen we terug naar Managua.
Wellicht dat jullie dan weer wat horen.

groetjes uit een warm Esteli

Reis naar Esteli

Wij hebben ons dit keer door een kaartjesverkoper een ticket laten aansmeren, maar echt de luxe van een echte tourbus is het wel waard. Voor de prijs hoef je het in elk geval niet te laten zo´n 50 Cordoba zeg maar 3 Euro voor een busreis van 150 kilometer.
Langzaam maar zeker stijgt het landschap op weg van Managua naar Esteli. Een dorstig landschap wachtend op de regentijd. Tot we Esteli, op 800m. na ongeveer 2,5 uur bereiken over de enige snelweg (Pan Amerikaanse snelweg), die het land van noord naar zuid ontsluit.


Taalschool Horizonte


Na een korte taxirit en wat geroep naar een open venster doet de directrice van de taalschool open en heet ons welkom. Het weekprogramma wordt doorgenomen, elk van ons heeft een privelerares, en ons wordt beloofd dat er geen Engels wordt gesproken.







Winkel / woning van Juan en Maria

Na enig wachten maken de gastouders hun opwachting, Juan en Maria zijn mijn gastouders. Het is een midde klassegezin met een eenvoudge doch behoorlijke woning. Aan de voorzijde ervan runnen ze een levensmiddelenwinkeltje, er direct achter is het woongedeelte. Omdat er inwonende kinderen, met kinderen zijn is er een woonvertrek in de tuin gemaakt waarnaast ook mijn kamer is. Hoe de familie betrekkingen zijn hoop ik later te weten te komen.
De eerste lessen verlopen confronterend met door een gebrek aan het spaans. Spaansbenauwd krijg ik het ervan. Mijn lerares een jonge vrouw van 28 probeert het, ze doet ontzetten goed haar best, maar wat is het moeilijk zonder enige achtergrond. Hoe dit zal aflopen, we zien het wel.

Zomaar wat beelden



Stenen fabriek in Esteli



 

Beeld vanuit Esteli

ps. voorlopig maar even geen beelden, het uploaaden duurt nogal.

Managua, hoofdstad van Nicaragua

Kathedraal van Managua

Vandaag, zaterdag 9 februarie, heb ik er ruim twee dagen opzitten. Belangrijke elementen zijn voormij daarbij, de warmte, zo uit het toch wat koude Nederland. Afval en verwaarloozing bepalen voor een groot deel het stadsbeeld. Geklaxoneer van om aandacht schreewende taxichauffeurs, herrie en rook uitspuwende oude Amerikaanse afgedankte schoolbussen completeren dit Midden Amerikaanse beeld. De stad kent weining, eigenlijk geen, mooie hoogtepunten.

Het meer Lago Managua (het kleine meer)schijnt zwaar vervuilt te zijn. Op de oevers proberen ze iets van vermaak en eetgelegenheden op te zetten maar ja in een zo arm land lukt dat niet helemaal. Het uitzicht op de bergen is zowel het hoogtepunt.

Het hotel kent weinig westerse kwaliteit. Koud water uit de kraan, dito behandeling door het personeel, die het lachen wellicht nog gaan uitvinden. Betegeling niet compleet, water dat net niet wegloopt flodderig gordijn als deur, Maar ach met de Zuid Amerikaanse net niet af, kent het ook wel weer zijn charme. Het eten is eenvoudig, fruit domineert de ontbijttafel naast een grote mok koffie. Het avond eten vinden we aan de overkant bij een naar ik denkt gezin die wat tafels en stoelen buiten zet en veel klandisie uit de omliggende hotels weet te trekken. Niets aan te merken aan dit eten.

Het is zoeken met mijn mede reisgenoten, Carl begin 60 jaar, aardig mondje Spaans, en Stefan net geen 20, beginnend Spanjaard, hoe en wat we zoal doen. Gisteren ben ik met Stefan door Carl in de taxi gezet om naar een aan de rand van de stad gelegen busstation gebracht te worden. Enig zoeken in de heksenketel die busstation heet bracht ons toch bij de bus naar Granada. Een oude koloniale stad op ongeveer 1,5 uur rijden met een lokale bus vanuit Managua. Een bezoekje waard wat lopen door de straten, oude gerestaureerde koloniale gebouwen, markje bezoeken wat drinken, en lopen naar het Lago Nicaragua (het grote meer). Terug met de snelle bus en met de taxi weer thuis in het hotel weten te komen. Onderweg onze eerste werkende, rook uitblazende, vulkaan kunnen zien.
Vandaag maar weer even pauze. Carl is met een kennis, hij is hier al vele malen geweest, naar Leon een andere stad die wat noordelijker van Mangua. Wat de dag verder nog brengt wie zal het weten. Morgen reizen we af naar Esteli, in het noorden, een meer bergrijker gebied. Waar de spaanse school ons met open armen zal ontvangen. We zullen daaar ondergebracht worden bij plaatselijke mensen. Echt wel spannend met een spaans taalgidsje als tolk.